شاید شنیده‌اید که می‌گویند حضرت عباس که برای آب آوردن کنار فرات رفتند، می‌خواستند آب بخورند یاد تشنگی  دیگران افتادند وآب را ریختند و مشک را پر کردند.من که این قضیه را زیاد شنیده‌ام که به عنوان افتخاری برای حضرت عباس پر و بالش می‌دهند. شاید یه عده خوش فکر مسلک بیایند و بگویند حضرت عباس کار اشتباهی کرد که آب نخورد اگر می‌خورد می توانست حتی آب به خیمه‌ها ببرد و خیمه‌ها را از این الامان نجات دهد.ولی اولاً توی عشقبازی و جانبازی این حرف‌ها معنا ندارد حتی موجب محو ارزش‌ها هم می‌شود.  ثانیاً که جان کلام من است، خب شاید اگر ما هم بودیم این کار را می‌کردیم و این که این قدر پر و بال دادن ندارد خیلی از ماها توی محیط اجتامعیمون این گونه هستیم.

 ولی اون چیزی که به ذهم زد این که اولا، این حرف من که جان کلامم هم بود یه جورایی تکبر جلو فعل نیک حضرت یعنی یه جوری عرض اندام باشه. دوما این که از قدیم می‌گن کار پاکان را قیاس از خود مگیر.ثالثاً این که ارزش حضرت عباس را که این چیزها بالا نبرده بلکه معرفت و تواضع و اطاعت‌شان جلو امام حسین (علیه السلام) بالا برده که اگه مسلمون هم نباشی ارادتمند حضرت عباس باشی تعجب کردن ندارد.